Była upalna lipcowa sobota. Rok 2015. Świętowaliśmy rodzinnie urodziny szwagierki i w pewnym momencie ktoś wpadł na pomysł i powiedział:
– Zobaczmy kto przeczyta najdrobniejsze literki na stojącej na stole butelce wina.
Oczywiście nie trzeba było mnie zachęcać, bo byłam pewna swego wzroku i bez trudu wygrałam tą konkurencję. Reszta wieczoru upłynęła bardzo miło.

Weekend szybko minął i w poniedziałek rano udałam się z mężem do pracy. Pogoda była równie piękna jak przez ostatnie dni, ale zauważyłam, że przednia szyba samochodu jest brudna. Nie zastanawiając się długo, zaczęłam upominać męża:
– Jak możesz jechać z taką brudną szybą. Przecież nic przez nią nie widać!
Popatrzył na mnie skonsternowany, ale bez słowa nacisnął na spryskiwacz i wycieraczki wytarły szybę. Moje zdziwienie było ogromne, gdy okazało się, że szyba nadal jest brudna. Tak naprawdę, problem nie tkwił w szybie, lecz w moim wzroku. Pole ostrego widzenia miałam na około 10 metrów. Wszystko co było dalej robiło się rozmazane, podczas gdy dwa dni wcześniej nic takiego się nie działo. Dało mi to do myślenia.

Zaczęłam analizować i w ostatnim czasie czułam się dość ospała i przemęczona. Anemia – postawiłam sobie z góry diagnozę, bo często ją miewałam. Nie tłumaczyło to jednak problemów ze wzrokiem… W ten sam dzień po południu udałam się do przychodni zdrowia. Pani Doktor po usłyszeniu moich objawów zadała jeszcze kilka pytań:
– Czy odczuwa Pani pragnienie?
– Tak – odpowiedziałam, ale był środek lata, upał jak nie wiem co, więc co w tym dziwnego?!
– Czy oddaje Pani mocz w nocy?
– No tak, ale skoro dużo pije to chyba normalne?
– Zlecę Pani dodatkowe badania. Proszę je zrobić jutro rano na czczo.

Czułam już wtedy, że coś się święci, ale nic więcej się nie dowiedziałam. Zgodnie z zaleceniami udałam się wczesnym rankiem do przychodni. Dosłownie kilka godzin później dzwoni do mnie jakiś nieznany numer. Odbieram więc i pytam:
– Słucham?
– Dzień dobry, dzwonię z przychodni. Mamy już Pani wyniki badań. Proszę się pilnie zgłosić w dniu dzisiejszym na wizytę w celu omówienia wyników. – usłyszałam po drugiej stronie.
Nie powiem, bo nieco się przestraszyłam cóż w tych badaniach mogło wyjść, że ta sprawa jest aż tak pilna. Siedząc w gabinecie Pani Doktor bez ogródek przedstawiła mi diagnozę:
– Cukrzyca. Ma Pani cukrzycę. Wypiszę Pani skierowanie do szpitala.
Siedziałam jak wryta i zastanawiałam się czy dobrze usłyszałam, ale Pani Doktor utwierdziła mnie w tym co wcześniej usłyszałam. Było to dla mnie ogromne zaskoczenie.

Ciągle zastanawiałam się jak JA mogę mieć cukrzycę, skoro zdrowo się odżywiam, ćwiczę crossfit 3x w tygodniu, więc prowadzę zdecydowanie zdrowy i aktywny tryb życia. Wtedy wydawało mi się, że cukrzyca to tylko osoby otyłe, jedzące fast food i nieaktywne, czyli w głównej mierze chorujące na 2 typ cukrzycy. Nie wiedziałam, że tak naprawdę na cukrzycę typu 1 może zachorować każdy. Wyszłam z gabinetu i czym prędzej dzwonię do męża:
– Kochanie nie uwierzysz. Mam cukrzycę – mówię mu nieco się z tego śmiejąc, bo wciąż niedowierzam i jest to dla mnie dziwne.
– Co? – odpowiada równie zaskoczony, ale jednak w jego głosie daje się słyszeć przerażenie. – Ale jak to?
– No tak to. Sama nie wiem jak to możliwe.

Spodziewałam się jakiegoś raka czy czegoś, ale cukrzyca?!
No nic – pomyślałam bez jakiś większych dramatów. Kolejne dni były dość szalone, bo trzeba było ogarnąć wpis do szpitala i wszystkie formalności z tym związane, a nie było to łatwe, bo do czwartku (czyli dnia, w którym trafiłam na oddział) moje pole ostrego widzenia zmniejszyło się do 2 metrów! Nie ma co się dziwić, gdyż na odchodne wsunęłam jeszcze w domu kawał domowego serniczka, bo „przecież już nigdy w życiu nie zjem nic słodkiego”.

Pobyt w szpitalu wspominam miło. Personel przyjął mnie bardzo ciepło i nie przeszkadzało mi nawet, że pierwsze kilka dni leżałam na korytarzu, bo odział był tak zapełniony.
I tutaj wrócę do początku mojej opowieści. Będąc w szpitalu byłam podłączona pod pompę stacjonarną i kroplówki. Nie wiedziałam dlaczego, ale wszyscy pytali o mój wiek.
– We wrześniu kończę 26 lat. – odpowiadałam za każdym razem.
– To świetnie! Załapie się Pani jeszcze na refundowaną pompę insulinową. – odpowiadali.

Hmm… Nie za bardzo rozumiałam co fajnego jest w tym, że będę mieć podłączone jakieś takie wielkie COŚ na 1,5m badylu. Przecież z tym się nie da funkcjonować na co dzień! A może mam to mieć podłączone tylko w nocy? Przez moją głowę przechodziło milion myśli… O co chodzi, że to niby jest takie fajne?! Teraz już wiem i mam z tego kupę śmiechu, bo chodziło o osobistą pompę insulinową, która wielkością i wyglądem przypomina pager lub mp3, a nie pompę wielkości tych starych, małych, czarno-białych telewizorów.
I tak właśnie zaczął się nowy rozdział w moim życiu. Czy było ciężko?

Nie ukrywam, że na początku tak, bo ilość wiedzy jaką musiałam przyswoić w czasie pobytu w szpitalu była ogromna. Ba… Później trzeba było sobie radzić samemu, bo nikt mi w domu nie podawał wszystkiego zważonego i wyliczonego jak w szpitalu. Mimo wszystko obeszło się bez większych dramatów. Nie zastanawiałam się dlaczego właśnie mnie to spotkało czy też jak ja teraz będę żyć. Wzięłam to na klatę i potraktowałam jak kolejne wyzwanie.

Dwa tygodnie później wróciłam do regularnych treningów i postanowiłam, że będę się tym dzielić na portalach społecznościowych i pokazywać, że z cukrzycą można normlanie żyć i się spełniać. Nie tak jak mi wmawiano przez inne osoby leżące na oddziale, żebym zapomniała o treningach siłowych z cukrzycą. Dzisiaj wiem, że po prostu było mi to pisane. Dzięki cukrzycy, poznałam bardzo dużo wspaniałych osób, które również chorują i są dla mnie jak rodzina. Mogę na nich liczyć w każdej chwili i z wzajemnością. Stałam się pewniejsza siebie, bardziej zaradna i odpowiedzialna, bo wiem, że wszystko teraz zależy ode mnie.